Bończa (Bończe, Buńcza, Buńcze, Goworożec, Jednorożec, Rinocerus, Unicomus).
W polu błękitnym jednorożec wspięty srebrny zwrócony w prawo. W klejnocie pół wspiętego jednorożca srebrnego.

Legenda herbowa:
W 994 r przyniósł z Włoch do Polski biskup kruszwicki Klemens. Inna wersja legendy mówi że do Polski herb w 988 przywiezli z Włoch (rzekomo od włoskiego bontempo - tj. dobry czas) trzej bracia: biskup krakowski Prokulf, Klemens kruszwicki i rycerz Bonifacy Mierzb. Niektórzy od imienia Bonifacy wywodzš zawołanie Bończa.

W średniowieczu pieczętowli się tym herbem panowie de Truszki na Mazowszu w ziemi ciechanowskiej i ziemi łomżyńskiej, a potem założyli oni Truszki na Wołyniu pod Żytomierzem. Wszystkie te Truszki istnieją do dzisiaj. Panowie Truskowscy z ziemi bielskiej na Podlasiu, wg. wywodu szlachectwa z 1546 roku także pieczętowali się Bończą.

Problem istnieje z Truszkowskimi w ziemi wiskiej na Mazowszu, wg rodzinnych przekazów nie jesteśmy spokrewnieni, a co za tym idzie pieczętują się oni innym herbem. JMP Adam Pszczółkowski, wybitny badacz historii szlachty mazowieckiej i konsultant genealogiczny Związku Szlachty Polskiej, co do wiskich Truszk uważa, że wymagają dalszych badań ze względu na występowanie dwoch różnych właścicieli tej wsi w XV w.